EXHIBITIONS

Kunstenaar Diego Latruwe en ikzelf brachten speciaal voor deze expo nieuw beeldend werk samen in het voormalig dierenasiel van Gent, gelegen in het citadelpark op een steenworp van het SMAK. Een ongewone locatie, een ruwe diamant beheert door het kunstcollectief 'Les XXI'. Het was ruw, rauw, kortweg punk! Bedankt aan de vele bezoekers.

Vernissage: 
11/03/2023
Bergmansdreef 2, 9000 Gent
18:00 - 22:00

Naar aanleiding van deze tentoonstelling schreef organisator/schrijver en kunstenaar dhr. Quinten De Coene de volgende tekst over mijn werk. 

Als ik het oeuvre van Wannes Vanwijnsberghe moet beschrijven dan betrap ik mezelf erop dat mijn waarnemingen vol tegenstrijdigheden zitten. Zijn werk laat zich namelijk niet in één of twee categorieën plaatsen. Als ik voor een recent schilderij van Vanwijnsberghe sta, stel ik mezelf al snel de vraag: is dit zelfs een schilderij? En per definitie: wat is een schilderij dan? Is die term louter gereserveerd voor archetypische Baroktaferelen? Waar eindigt iets grafisch en begint het schilderij?

Zelf splits ik het oeuvre van Vanwijnsberghe grofweg op in twee delen. De laatste jaren is er duidelijk een breekpunt met vroeger. De liefde voor de tekenkunst is naar de voorgrond getreden. Het schilderachtige is scherper geworden, er zijn zwarte lijnen, duidelijke afbakeningen van figuren en objecten.

Maar veel elementen keren steeds terug. Denk hierbij aan het kader binnenin het kader. Op ingenieuze manier trekt hij onze blik naar de essentie, de hoofdfiguur van een compositie. Het is ook een manier om abstracte elementen te integreren in een uiterst gedetailleerd en figuratief werk. Een beeld wordt vaak abrupt afgesneden. Dit doet mij denken aan snapshots en andere elementen uit de fotografie. Die fotografische blik is inderdaad een essentieel onderdeel van zijn werkwijze. 

Maar beeld je ook eens de coulissen en het decor van een theater of opera in. De scène, omkaderd door de zware draperieën. Misschien beschrijf ik dit het best als een ‘ingetogen drama’. Er zit namelijk iets heel intens in deze schilderijen. Kijk goed naar de schriftuur van deze kunstenaar, de verschillende patronen en verfstreken. Je voelt haast de verschillende materie die afgebeeld worden. Een rots, een vacht, de beweging van water. Wannes Vanmijnsberghe toont ons dat de schilderkunst springlevend is. Er bestaan geen saaie onderwerpen, alles hangt ervan af hoe je zoiets naar buiten brengt. Vermeer, een voorbeeld, leerde ons dit al in de 17e eeuw.

Maar hij gaat nog een stap verder, want hoe gevoelig zijn oog voor de weergave van verschillende materie ook is, toch blijf je ten alle tijden geconfronteerd met het plastische, het schetsmatige. Een beeld dat eruit ziet als een geheel vanop afstand, verraadt zich bij toenadering als een geordende wirwar van lijnen, stippen en handgebaren. 

De manier waarop Vanwijnsberghe schildert, zegt ons ook iets over wat hij schildert, of waar hij ons in betrekt. Een kortzichtig persoon zou haastig door zijn catalogus kunnen scrollen en een oordeel vellen puur gebaseerd op de esthetische waarde van het schilderij. Naast de schoonheid van zijn werk wordt men namelijk ook betrokken bij een persoonlijk verhaal. Waar we echter uitgenodigd worden om zijn wereld te zien, blijft elk tafereel grotendeels een mysterie voor ons. Er is geen uitleg of definitieve verklaring. En daar zit ook een intimiteit in, om iemand zijn eigen verhaal toe te laten in iets persoonlijk. In mijn ogen zit je daar dan met een krachtig oeuvre: werken die je onmiddellijk doen stoppen en kijken voor het directe genot van de zintuigen maar die lang daarna nog met onbeantwoorde vragen blijven nazinderen.